میمند
در دل دره‌ای در شمال شرقی شهر بابک استان کرمان روستایی وجود دارد که چندین هزار سال پیش در دل زمین با کندن صخره‌ها ایجاد شده و تنها روستای باستانی در دنیاست که هنوز هم روح زندگی سنتی را در خود حفظ کرده است. در زبان مردم این روستا هنوز هم کلمات پهلوی زمان ساسانیان (قرون 3-7 میلادی) استفاده می‌شود که این نشان‌دهنده دست نخورده ماندن فرهنگ آنان است. این روستا تعامل انسان و طبیعت را در حدود سه هزار سال پیش نشان می‌دهد و محل اقامت کوچ نشینانی است که از طریق کشاورزی و دامداری امرار معاش می‌کنند.
روستای میمند بخاطر دارا بودن ویژگی‌های فرهنگی، طبیعی و تاریخی علاوه بر دریافت جایزه ملینا مرکوری در فهرست میراث جهانی یونسکو هم به ثبت رسیده است. از جاذبه‌های این روستا، طبیعت بکر، حمام، مدرسه، مسجد، حسینیه و آتشکده را می‌توان نام برد. شب مانی در خانه‌های دستکند، خوردن غذاهای محلی و چای آتشی از باید‌های سفر شما به این روستا هستند.
پیشینه
روستای میمند یاد آور دورانی است که در آن انسان‌ها عناصر طبیعی را می‌پرستیدند و محل زندگی ایزدان را در ارتفاعات کوه‌ها می‌پنداشتند. این شاهکار ساخت دست بشر جزء نخستین اقامتگاه‌های انسان در ایران است و گفته می‌شود مربوط به دوران مهرپرستی است. دورانی که انسان کوه‌ها را مقدس می‌شمرد. اما واقعیت امر این است که از انگیزه ایجاد چنین سازه زیرزمینی هیچ کسی به درستی مطلع نیست. بطور کلی دو نوع تئوری راجع به ایجاد این روستا مطرح شده است:
با مشاهده آثار صخره‌ای ایجاد شده توسط قوم ماد در غرب ایران برخی بر این باورند که روستای میمند همزمان با آنان توسط اقوام آریایی در حدود قرن هشتم و هفتم قبل از میلاد ایجاد شده است. احتمالاً تقدسی که در آیین مهرپرستی برای کوه‌ها قائل می‌شدند باعث شده معماران و سنگ تراشان اعقادات خود را در نوع معماری محل سکونت خویش پیاده کنند.
میمند احتمالاً در قرن دوم یا سوم ایجاد شده است. تا قبل از این قرون یعنی در زمان اشکانیان قبایل کوچ نشین همواره در حال کوچ بودند. ولی در اواخر اشکانیان و اوایل ساسانیان (قرن سوم میلادی) آنها مناطق خوش آب و هوا را برای اقامت خود برگزیدند. این نظریه با وجود منطقه‌ای بنام دژ میمند که دارای 150 دخمه برای مردگان می‌باشد قوت می‌یابد. چون در زمان ساسانیان دخمه‌ها در نقاط کوهستانی و به دور از مناطق مسکونی ساخته می‌شدند.
ویژگی بارز این روستا این است که خانه‌های آن مانند خانه‌های معمولی از آجر و سنگ و ملات ساخته نشده است بلکه با از میان برداشتن توده‌های خاک و سنگ در دل کوه ساخته شده‌اند. همینطور مکان‌های گوناگون مانند جای خواب، تاقچه، جای ظروف، محل صندوق و غیره با کنده‌کاری ایجاد شده‌اند. به کل یک خانه یک «کیچه» گفته می‌شود که ممکن است دارای چند اتاق و اصطبل باشد. از ویژگی بارز کلیچه ها اختلاف دمای داخل و بیرون آنهاست. این اختلاف دما معمولاً حدود 5 درجه سانتیگراد است: در زمستان 5 درجه گرمتر و در تابستان 5 درجه خنک‌تر هستند. بطور کلی این روستا دارای 406 کیچه و 2560 اتاق است.
امکانات رفاهی
یکی از کیچه ها را به رستوران سنتی تبدیل کرده‌اند که می‌توانید در آن غذای بومی بخورید. همچنین امکانات شب‌مانی در روستا و اقامتگاه بومگردی وجود دارد. همچنین می‌توانید از تولیدات سنتی زنان روستا که در فروشگاه های بومی عرضه می‌شود به عنوان یادبود تهیه کنید.
هشدارها
مهمانسرای سنتی برای اقامت در روستا وجود دارد. این مهمانسرا در ابتدای ورودی روستا و با تجهیز چندین خانه دستکند ایجاد شده است. وسایل درون اتاق کاملاً سنتی طراحی شده‌اند. مثلاً چوب لباسی از چوب درخت سند ساخته شده و یا کف اتاق‌ها با نمدهای تولید شده در روستا پوشیده شده‌اند.
سرویس بهداشتی مشترک در فاصله 20 متری از مهمانسرا در کنار رودخانه قرار دارد. از آنجایی که اتاق‌ها در پای کوه قرار دارند ممکن است افراد سالخورده یا خانم‌های باردار برای دسترسی به اتاق‌ها با مشکل مواجه شوند.
می‌توانید از خانه‌های روستائیان برای اقامت استفاده کنید. این خانه‌ها دارای حداقل امکانات و قیمت ارزن می‌باشد. در صورتی که در خانه روستائیان می‌مانید توجه کنید که ممکن است امکانات گرمایشی مناسب در فصول سرد در اختیارتان قرار ندهند و یا اتاق‌ها دارای بهداشت کافی نباشند.
برخی از روستائیان تمایل دارند با غذاهای محلی از شما پذیرایی کنند. علاوه بر رستوران‌ها می‌توانید خود را مهمان آنها کنید. در صورتی که از خانه روستائیان استفاده می‌کنید بهتر است کیسه خواب با خود همراه داشته باشید.
پیشنهاد می‌کنیم خواندن این صفحات را از دست ندهید: روستای یوش | روستای کندوان